Uitzending maart 2020 — Stichting Simba

COVID-19 heeft deze uitzending gekleurd. Tot op de dag van vertrek was het voor de teamleden wikken en wegen om wel of niet te gaan. We hebben getracht elkaar de ruimte te geven bij het maken van deze deze lastige keuze.

In overleg met het thuisfront en collega’s probeer je dan een weloverwogen besluit te nemen.

Overwegingen om NIET te gaan:

Risico de besmetting daar naar toe te brengen.
Wat als je niet terug kunt komen door een ‘Lockdown’ ?
Wat als blijkt dat je nu juist hier zo nodig bent? (op je werk, voor evt. familie,
Ouders die ziek kunnen worden)
Je eigen veiligheid? Zijn daar wel genoeg beschermende maatregelen?
Wat als je daar ziek wordt? Er is geen mogelijkheid voor IC opname…

Overwegingen om WEL te gaan:

Patiënten rekenen al een half jaar op onze komst.
Continuïteit bieden aan het ziekenhuis waar specialistische zorg al zo spaarzaam beschikbaar is.
Een zeker gezondheidsrisico is er altijd, bij elke uitzending.
Ook in onzekere tijden, zoals deze, de mensen/collega’s daar niet in de steek willen laten.
Financiering, vakantiedagen opgeofferd, en planning in roosters is al gemaakt door teamleden. Evt. annulering en opnieuw tijd zoeken is lastig….

Met een uitgekleed team zijn we uit eindelijk met z’n drieën gegaan. Erik Staal (trauma chirurg) Malouk Lap(tropenarts) Jiska Kamstra (verpleegkundige)

In de koffers alleen het hoogst noodzakelijke. De rest opgevuld met medische materialen en veel hechtmateriaal waar het ziekenhuis om heeft gevraagd i.v.m. een groot tekort.

We werden weer warm onthaald, maar nu wel met een wat onwennige afstand, omdat de coronaberichten ook daar waren doorgekomen.

Het ziekenhuis had ditmaal geen oproep via de radio gedaan om mensen extra op de hoogte te brengen dat we er zijn. Toch waren er weer veel schrijnende gevallen van patiënten die op een operatie aan het wachten waren. Maandag een volle poli, waar we een strengere selectie moesten maken. Omdat we als team nu maar met 1 chirurg zijn hadden we immers beperkte capaciteit. Als eerste de patiënten die al op de chirurgische afdelingen lagen en een operatie nodig hadden.

Deze uitzending zijn maar twee vergrote schildklieren verwijderd, deze kunnen over het algemeen nog wel een half jaar kunnen wachten. Hoe ongemakkelijk dan ook!

Twee jonge mannen zijn geholpen door met operatie om hun darmstoma op te heffen. Het leven met een stoma daar betekent een sociaal isolement. Er zijn geen stomazakjes om continu ontlasting op te vangen.

Verder veel jong volwassenen die geïnvalideerd zijn door niet herstellende botbreuken na een ongeval. Door middel van schroeven, platen en pinnen kunnen deze weer gaan herstellen en revalideren.

Nog drie meisjes met ernstige klompvoetjes die eigenlijk al erg laat waren voor zo’n correctie maar nu eindelijk voldoende geld bij elkaar hadden om te komen.

Dan was er ook een groep van 6 jonge patiënten met standsafwijkingen van hun benen, waar we bij de vorige uitzending ook al niet aan toe waren gekomen en nu weer braaf aan het wachten waren.

Erik heeft samen met Malouk volle dagen geopereerd. Maar ook samen met Rian Jager, die daar als tropenarts nu al drie jaar werkzaam is.

Jiska heeft zich weer gestort op de planning en de pre- en postoperatieve zorg van de patiënten. Afdelingen langs, nieuwe patiënten beoordelen en selecteren, materialen bij elkaar zoeken, bloed en röntgenonderzoeken aanvragen, beoordelen, en afstemmen met de fysiotherapeut.

Er was wel sprake van groeiende onrust aangaande besmettingsgevaar van ons uit naar hen. Met name bij de kleine groep ‘middenstanders en stedelingen (Mwanza) die blijkbaar meer toegang hebben tot informatie via radio, tv, internet…

We konden meedenken over preventieve maatregelen tegen Coronabesmetting.

Een collega die besloten had dit keer niet mee te gaan heeft al snel een mooie donatie overgemaakt zodat deze gebruikt kon worden voor het vervaardigen van mondkapjes.

De technische dienst heeft meerdere mobiele wastafels gemaakt waar emmers met chloortabletten in werden opgelost. Iedereen die het ziekenhuis binnen komt spoelt nu eerst zijn/haar handen af met deze oplossing.

Zuster Marie-Jose Voeten(directeur van het ziekenhuis) en Rian Jager hebben elke dag tijd ingelast om al het ziekenhuis personeel informatie te geven over hoe om te gaan met mogelijk besmette patiënten; hoe ze zichzelf en hun gezin moeten beschermen om minder kans op besmetting lopen. Dagelijks werden in de overdrachten extra onderwijsmomenten ingelast om de WHO richtlijnen door te nemen.

In Nederland hebben de stichtingen SIMBA en Vrienden van Sengerema de handen ineengeslagen om fondsen te werven via social media/Facebook, om zo ook het ziekenhuis te ondersteunen bij het aanschaffen van benodigde materialen.

Er zijn creatieve nieuwe vormen gevonden om elkaar te groeten hetgeen veel hilariteit en vrolijkheid bracht. Elkaar elke dag begroeten is in Tanzania een zeer belangrijke sociale omgangsvorm en een waardevol onderdeel van het leven.

Tussen de bedrijven door probeerden we de goed vorderende bouw van het containerhuis te superviseren. De containers waren nog grotendeels gevuld met materialen voor het ziekenhuis, die we met beide stichtingen gestuurd hadden. Geweldig dat dit mogelijk wordt gemaakt door zoveel donaties. Wie weet kunnen we bij de volgende uitzending in september al gebruik van het gastenverblijf maken.

Een paar dagen eerder dan gepland zijn we teruggekomen. Dit was beste even spannend. Het luchtruim werd gesloten en onze vluchten geannuleerd. Wij konden op de allerlaatste KLM vlucht toch nog een plekje bemachtigen doordat er een groter vliegtuig gestuurd werd.

Wij zijn in een heel ander Nederland terug gekomen dan toen we weggingen. We hebben gemengde gevoelens. Zorgen om hoe het in Tanzania zal gaan als het Corona virus daar om zich heen grijpt en zoveel slachtoffers gaat maken als hier in Europa. Ze zijn daar zo fysiek ingesteld! Veel gezinnen slapen in één ruimte, er is geen stromend water en zeep is een luxe. Bussen de boten zitten overvol. Men moet dagelijks naar de drukke markten om eten te kopen. Naar een begrafenis en bruiloft gaan is iets enorm belangrijks. De kerken en moskeeën blijven druk bezocht, ‘s avonds zit men samen allemaal rondom een vuurtje ….. Wie weet is het daar al gepasseerd. We hoorden van zo velen daar dat ze paar weken geleden nog ziek waren geweest. En in tijden niet zo ziek waren geweest met een nare luchtweg infectie die rond ging…….

In de tweede week hoorden we verschillende koortjes, die liedjes uitgebracht hebben over het voorkomen van besmetting. Men heeft ons zo vaak gevraagd voor onze eigen veiligheid daar te blijven en niet terug te gaan naar Europa. Ook nu we terug zijn krijgen we veel appjes met de vraag hoe het met ons is.

Al met al dus een totaal andere uitzending dan gedacht en gepland. Desondanks kijken we met dankbaarheid terug op een periode, waarin we toch veel mensen konden helpen die al een half jaar op een behandeling wachtten! Wat zijn ze dankbaar en blij.